نفوس مستعدّه

میرزاى شیرازى و میرزا حسین قاضى قدّس اللّه سرّ هما

در شب پنجشنبه 21 رجب‏ المرجب 1387 ه. ق- 3/ 8/ 1346 ه. ش، از محضر مبارک استاد علامه طباطبائى با تنى چند از افاضل دوستان استفاده مى‏کردیم، در حاشیه جلسه درس، سخن از استادش مرحوم آقاى قاضى و اساتید و شاگردانش به میان آمد از آن جمله فرمودند: آن مرحوم اساتید بسیار دیده است- و چند نفر را نام برده است- تا اینکه فرمودند: پدر او مرحوم حاج میرزا حسین قاضى تفسیر سوره فاتحه و سوره انعام نوشته و من دیدم ولى اکنون نمى‏دانم کى دارد و در دست کیست. و فرمودند حاج میرزا حسین قاضى از شاگردان مرحوم میرزاى شیرازى بود و چون از نزد میرزا خواست خداحافظى کند و به تبریز برود، مرحوم میرزا به او گفت حالا که مى‏روى شب و روزى یک ساعت به خود بپرداز. بعد از چندى که مرحوم میرزا از دیگران درباره مرحوم حاج میرزا حسین قاضى حال پرسید در جواب گفتند: آقا آن یک ساعت تبدیل به 24 ساعت شد که همواره در مراقبت و حضور و عزلت بود. امّا عزلتى که:

هرگز میان حاضر و غائب شنیده‏اى‏                      من در میان جمع و دلم جاى دیگر است‏

راقم گوید که در صبح روز پنجشنبه 20 شعبان المعظّم 1387 ه. ق- 2 آذر 1346 ه. ش در قم به حضور شریف مرحوم آیة اللّه حاج سیّد حسین قاضى طباطبائى پسر عموى آیة اللّه حاج سیّد على قاضى قدّس سرّه تشرّف حاصل کردم، مطالبى از آن جناب یادداشت کردم، از آن جمله موضوع مراقبت و حضور دائمى مرحوم حاج سیّد حسین قاضى و گفتار میرزاى شیرازى با ایشان بود چنانکه از استاد علامه طباطبائى نقل کرده‏ایم.

در این واقعه شیرین و دلنشین هم باید از تأثیر نفسانى مرحوم میرزاى شیرازى سخن گفت و هم از قابلیت مرحوم میرزا حسین قاضى که هم فاعل در فاعلیّت تام بوده و هم قابل در قابلیت. تأثیر نفوس کامله در نفوس مستعدّه اینچنین است.

______________________________

(1). فصّلت/31 تا 33

نامه‏ها برنامه‏ها، ص: 219